Czas rozpalić piec...

"Czas rozpalić piec" - Łucja Prus (z udziałem Janusza Strobla)

słowa: Jan Wołek, muzyka: Włodzimierz Nahorny

Mrok jak kosmaty pies 

Patrz - wrzesień wlazł

Czas rozpalić piec 

Posmutniało w ogrodzie i nagle postarzało się 

Miałeś przecież być, autobus twój szedł 

Tak, jest już późno 

Wróć w lampy ciepły krąg 

Do szafy płaszcz

Jabłkami pachnie dom 

Przemoczony poeto, siądź, skończ ten swój niezwykły wiersz 

Pusta kartka i tylko znów ogarek świecy 

Dla ciebie dziś kupiłam ten zielony pled 

Ostatnie jabłka z drzew postrącał wiatr, a miałeś zerwać 

Zbyt mało ciebie mam

Kilka mądrych zdań

To wszystko 

 

Mrok jak kosmaty pies 

Patrz, wrzesień wlazł, a w domu huczy piec 

Pewnie smutno w ogrodzie, cóż... postarzało nagle się 

Miałeś przecież być, autobus mój szedł 

Tak, jest już późno, tak, lampy ciepły krąg 

Znów twoja twarz

Jabłkami pachnie dom 

Powiesz pewnie, poeto siądź, skończ ten swój niezwykły wiersz 

Pusta kartka i tylko znów ogarek świecy  

Dla ciebie dziś kupiłam tych chryzantem pęk 

A tutaj jabłka z drzew postrącał wiatr

A miałeś zerwać 

Tak mało ze mnie masz, zatroskana twarz...

Przepraszam cię 

Przepraszasz mnie? 

Cóż, przepraszam cię 

Znów przepraszasz... 

Mhm... tak... 

Tak

Jabł­ka świe­cą na drze­wach jak wę­gle w po­pie­le...

Jabł­ka świe­cą na drze­wach jak wę­gle w po­pie­le,
wia­trak pęka ze śmie­chu i po­wie­trze mie­le.

Jak na fry­zie kla­sycz­nym dziew­czy­ny do­stoj­ne
z ró­żo­wy­mi żą­dza­mi męż­ną wio­dą woj­nę.

Już kasz­tan się osy­pał i ochło­dły ran­ki;
o, mło­dy przy­ja­cie­lu, po­szu­kaj ko­chan­ki

z ma­łym dom­kiem, ogród­kiem, sen­nym for­te­pia­nem,
któ­ra by wło­sy two­je cze­sa­ła nad ra­nem,

z któ­rą byś po śnia­da­niu czy­tał Mic­kie­wi­cza -
niech bę­dzie sil­na w ręku, a pięk­na z ob­li­cza,

jak je­sień za­my­ślo­na, jak je­sień śmier­tel­na
i jako jabł­ka owe cierp­ka i we­sel­na.

Konstanty Ildefons Gałczyński

Zdmuchnęła mnie ta jesień całkiem...

"Jesienna zaduma" - Elżbieta Adamiak [1980]

Słowa: Jerzy Harasymowicz, muzyka: Elżbieta Adamiak 

Nic nie mam

Zdmuchnęła mnie ta jesień całkiem

Nawet nie wiem

Jak tam sprawy za lasem

Rano wstaję poemat chwalę

Biorę się za słowo jak za chleb

Rzeczywiście tak jak księżyc

Ludzie znają mnie tylko z jednej

Jesiennej strony

Nic nie mam

Tylko z daszkiem nieba zamyślony kaszkiet

Nie zważam

Na mody byle jakie

Piszę wyłącznie piszę wyłącznie

Uczuć starym drapakiem

Rzeczywiście tak jak księżyc

Ludzie znają mnie tylko z jednej

Jesiennej strony

Za naszym oknem pada deszcz...

"Koncert jesienny na dwa świerszcze i wiatr w kominie" - Magda Umer [1970]

słowa: Wojciech Niżyński, muzyka Krzysztof Knittel

.

Za naszym oknem pada deszcz

Na piecu skrzypce stroi świerszcz

Dziewczyny płaczą bo skończyło się już lato

I tylko słychać gdzieś

Koncert jesienny na dwa świerszcze i wiatr w kominie

W ogrodzie zasnął pod gruszą chochoł

I śni o pięknej dziewczynie

A Strach na wróble przydrożne wierzby liczy

Tańcząc na miedzy w objęciach polnej myszy

Koncert koncert koncert jesienny na dwa świerszcze i wiatr w kominie

Koncert co z babim latem odpłynie

Pnie drzew pokryły się dawno mchem

Wiatr rozwiał jeszcze jeden dzień

A na ścierniskach pozapalały się ogniska

W oddali snuje się

Koncert jesienny na dwa świerszcze i wiatr w kominie

W ogrodzie zasnął pod gruszą chochoł

I śni o pięknej dziewczynie

A Strach na wróble przydrożne wierzby liczy

Tańcząc na miedzy w objęciach polnej myszy

Koncert koncert koncert jesienny na dwa świerszcze i wiatr w kominie

Koncert co z babim latem odpłynie

Wywietrzał dawno zapach żniw

Szczelnie zamknięto wszystkie drzwi

Ludzie czekają może już jutro będzie biało

Pod piecem cicho brzmi

Koncert jesienny na dwa świerszcze i wiatr w kominie

Uciekł na drogę pokochał wierzbę i nagle gdzieś się rozpłynął

A strach na wróble leży samotny w polu

Mysz go rzuciła uciekła do stodoły

Koncert koncert koncert jesienny na dwa świerszcze i wiatr w kominie

Dziś ze świerszczami zasnął już na zimę

Mimozami jesień się zaczyna...

Jak to najczęściej bywa - wystarczy mała iskra, zdanie, które trafia na podatny grunt, myśl, pojawiająca się podczas spaceru...

W połączeniu z faktem, że jesień to mój żywioł, moja ulubiona pora roku - iskierka ta sprawia, że pomysł nie ucieka z pamięci, tylko powraca, trochę męczy, trochę kusi...

Jesień w polskiej poezji, w polskiej piosence.

Zaczynam utworem, bez którego jesień byłaby niepełna: mimozami jesień się zaczyna...

Julian Tuwim, muzyka Marka Sarta, przepięknie nastrojowe wykonanie Czesława Niemena [1976]

Mimozami jesień się zaczyna,

Złotawa, krucha i miła.

To ty, to ty jesteś ta dziewczyna,

Która do mnie na ulicę wychodziła.

Od twoich listów pachniało w sieni,

Gdym wracał zdyszany ze szkoły,

A po ulicach w lekkiej jesieni

Fruwały za mną jasne anioły.

Mimozami zwiędłość przypomina

Nieśmiertelnik żółty - październik.

To ty, to ty moja jedyna,

Przychodziłaś wieczorem do cukierni.

Z przemodlenia, z przeomdlenia senny,

W parku płakałem szeptanymi słowy.

Młodzik z chmurek prześwitywał jesienny,

Od mimozy złotej - majowy.

Ach, czułymi, przemiłymi snami

Zasypiałem z nim gasnącym o poranku,

W snach dawnymi bawiąc się wiosnami,

Jak tą złotą, jak tą wonną wiązanką.

jakby godziny istnienia...

 Zanurzać zanurzać się

w ogrody rudej jesieni

i liście zrywać kolejno

jakby godziny istnienia...

.

[Edward Stachura - "Jesień", fr.]

Kiedy przedostatniego dnia października słońce zaprasza na spacer...

Zdjęcia zrobiłam 30 października 2023, około godziny 11.30

epicentrum Świata Dysku w świecie Kuli

 Przyniosłam do domu wczoraj, czytać zaczęłam dzisiaj przy porannej kawie...

I już na 14. stronie przerwałam, żeby zapisać sobie ten fragment.

Cóż, w takiej pracowni mogłabym spędzić resztę życia.

.

"Zaparkowałem, zszedłem po zboczu do domu i znalazłem przypiętą do drzwi kuchennych kartkę: "Rob: w Kaplicy"*. Podążyłem zgodnie ze wskazówkami pomocnej, ręcznie wyrysowanej mapki i po raz pierwszy zostałem dopuszczony do wewnętrznego sanctum, do epicentrum Świata Dysku w świecie Kuli: specjalnie zaadaptowanej pracowni z dużym podzielonym kamiennymi szprosami oknem, ogromnym opalanym drewnem kominkiem, długą ścianą z rzędami półek pełnych książek, z unoszącym się wszędzie zapachem wosku. Tam, przy wielkim obitym skórą biurku, ledwie widoczny zza gór książek, magazynów, kartek papieru i ogólnie no... rzeczy, siedział autor.

* "Kaplicą" Terry Pratchett nazywał swoją pracownię, specjalnie urządzoną i wyposażoną, w wolnostojącym budynku na terenie posiadłości, w pewnej odległości od właściwego domu (przyp. tłum.)"

Terry Pratchett. Życie z przypisami*. * Oficjalna biografia Rob Wilkins. Wydawnictwo Insignis Media, Kraków 2023, s. 14; przekład Piotra W. Cholewy

.

[Nawiasem mówiąc: od jakichś 50 książek wstecz uważam, że Piotr W. Cholewa [Piotr W. Cholewa i Ela Gepfert - życie wśród książek ] jest Mistrzem wśród tłumaczy]

Nadzieja

 

...ale jeszcze nam wolno czytać

 

Wrzosowy wieczór

 

Siedem życzeń. Rozmowy o źródłach nadziei

 "Kiedy myśleliśmy o tym, czym chcielibyśmy, żeby ta książka była, przyszła nam do głowy metafora kamienia, który po wrzuceniu do wody pozostawia na niej kręgi. Są coraz szersze, obejmują swoim zasięgiem coraz większy obszar. I nigdy tak naprawdę nie wiadomo, do kogo dotrą. Ta książka ma być garścią kamieni, które rzucamy, żeby zrobiły fale albo uruchomiły lawinę. Bo chociaż nie mamy diagnozy ani pewności, co będzie dalej, to wiemy, że osoby, z którymi rozmawiamy, mają wpływ na rzeczywistość, wiedzą, co się dzieje, rozumieją świat. Z własnego doświadczenia wiemy też, że poczucie przynależności bywa przyjemne, zaś poczucie sprawczości jest wręcz niezbędne. Dlatego chcemy przynajmniej spróbować."

Katarzyna Kasia

Grzegorz Markowski

"Siedem życzeń. Rozmowy o źródłach nadziei". Wydawnictwo Znak, Kraków 2023, s. 16

Dzielne maluchy

 Po Srebrnym Globie, czyli wrześniowej pełni księżyca pogada się zmieniła, jest deszczowo i znacznie chłodniej, ale maluszki się nie poddają. :)

Jesienne liście nie opadają tylko lecą

 I właśnie w tym momencie wzmógł się wiatr, a tysiące żółtych liści platanów oderwało się od gałęzi i poszybowało w górę. Jesienne liście nie opadają tylko lecą. Nie spieszą się, zwlekają, bo to ich jedyna szansa, by wzbić się ku niebu. Wirowały, trzepotały i wzlatywały na wietrze, odbijając promienie słońca.

Delia Owens: Gdzie śpiewają raki. Świat Książki, Warszawa 2019, s. 144-145; przekład Bohdana Maliborskiego