Mimozami jesień się zaczyna...

Jak to najczęściej bywa - wystarczy mała iskra, zdanie, które trafia na podatny grunt, myśl, pojawiająca się podczas spaceru...

W połączeniu z faktem, że jesień to mój żywioł, moja ulubiona pora roku - iskierka ta sprawia, że pomysł nie ucieka z pamięci, tylko powraca, trochę męczy, trochę kusi...

Jesień w polskiej poezji, w polskiej piosence.

Zaczynam utworem, bez którego jesień byłaby niepełna: mimozami jesień się zaczyna...

Julian Tuwim, muzyka Marka Sarta, przepięknie nastrojowe wykonanie Czesława Niemena [1976]

Mimozami jesień się zaczyna,

Złotawa, krucha i miła.

To ty, to ty jesteś ta dziewczyna,

Która do mnie na ulicę wychodziła.

Od twoich listów pachniało w sieni,

Gdym wracał zdyszany ze szkoły,

A po ulicach w lekkiej jesieni

Fruwały za mną jasne anioły.

Mimozami zwiędłość przypomina

Nieśmiertelnik żółty - październik.

To ty, to ty moja jedyna,

Przychodziłaś wieczorem do cukierni.

Z przemodlenia, z przeomdlenia senny,

W parku płakałem szeptanymi słowy.

Młodzik z chmurek prześwitywał jesienny,

Od mimozy złotej - majowy.

Ach, czułymi, przemiłymi snami

Zasypiałem z nim gasnącym o poranku,

W snach dawnymi bawiąc się wiosnami,

Jak tą złotą, jak tą wonną wiązanką.