01 lipca 2018

jak mówi Maria Dąbrowska...

Kiedy byłem małym chłopcem, puszczałem z matką latawce. Patrzyłem, jak wzbijały się w niebo tak wysoko, na ile starczyło sznurka.  Pytałem mamę, wskazując na niebo:
  - Co tam jest, mamo?
  - Przestrzeń - odpowiadała.
  - A co to jest przestrzeń, mamo?
  - To jest coś, co nie ma końca, synku...
Nie mogłem wtedy zrozumieć, że coś może nie mieć końca.
Panie Profesorze, "to" chyba naprawdę nie ma końca, skoro - jak mówi Maria Dąbrowska -"żyjemy, umieramy, a życia wciąż wystarcza. Z nami czy bez nas noce i dnie jednakowo się toczą, jakby nas wcale nie było na tym świecie".


Jerzy Antczak: Noce i dnie mojego życia. Axis Mundi 2009, s. 378
Labels:

2 komentarze:

  1. bogna2.07.2018, 19:42

    O, przypomniałaś mi "Noce i dnie".
    Ciekawa jestem, jak Jerzy Antczak swoje przedstawił. Chyba poszukam tej książki :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. paren2.07.2018, 22:32

      Pan Antczak ma duże poczucie humoru, dlatego jego wspomnienia dobrze się czyta. :) A "Noce i dnie" to jednak - moim zdaniem - najważniejsze osiągnięcie w dorobku jego i jego żony (pani Barańska była fantastyczna w roli Barbary), więc nie ma się co dziwić, że przywołał je nie tylko na okładkę swoich wspomnień. :)

      Usuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)