W powiedzeniu, iż to nie człowiek pisze książki, lecz książki wykorzystują ludzi, by zostać napisanymi, skryło się przeczucie tego dość powszechnego doświadczenia relacji ze słowem pisanym: nadmiaru mądrości tekstu względem autora tekstu. Napisałem i dopiero potem zacząłem rozumieć napisane; zacząłem dostrzegać głębsze znaczenie napisanego. W bardziej dosadnej wersji powiedzenie brzmi tak: "Pisarze są głupsi od swoich książek".
...
Tak zaczyna się nowa książka Jacka Dukaja. A ja mam przeczucie, że dalej będzie równie interesująco.
Na przykład tak:
"Jak długo człowiek musi pracować? Tak długo, jak długo nie wymyśli sposobów, by pracowano za niego - potem Homo sapiens tylko "siedzi i patrzy na pracę". Lubi ją mieć przy sobie. Żeby serce nie pękło z żalu.
Jacek Dukaj: Po piśmie. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2019, s. 7 i 63
Super fragmenciki, może się skuszę :-)
OdpowiedzUsuńWarto! :) Pozdrawiam Cię serdecznie! :)
UsuńTen komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuńTytuł w kolejce do przeczytania.
OdpowiedzUsuń