wykańczałam panie w bibliotece publicznej...

Od najmłodszych lat czytałam jak szalona - w domu było mnóstwo książek, w tym przygodowych - gruzy wokół naszego domu zmieniały się więc w wysokie góry, Daleką Północ albo Dziki Zachód. Bliskość Odry i statków prowokowała marzenia o morskich podróżach. Wyobraźnia harcowała w najlepsze.

s. 9

Literatura w postaci książek pojawiła się również wcześnie, bo rodzina była ogólnie rzecz biorąc czytająca i nikt nie protestował przeciwko czytaniu szczeniakowi bajek, "Kubusia Puchatka" i "Alicji w krainie czarów". Szybciutko nauczyłam się sama to robić i wykańczałam panie w bibliotece publicznej, wymieniając po trzy książeczki dziennie. Nie wierzyły, że połykam je w tym tempie, a ja naprawdę nie oszukiwałam.

s. 15

Książki były we wszystkich naszych domach i już. Nawet w latach biedy i sprzedawania antyków. Podobnie jak w uroczej powieści Marii Pruszkowskiej "Przyślę panu list i klucz", cukiernica na stole służyła głównie jako podpórka do mniejszych i większych tomików. W to, że czytanie przy jedzeniu jest niegrzeczne albo niezdrowe nikt nie wierzył. Czytało się wszędzie i zawsze. To były czasy beztelewizyjne! Mieliśmy taki wielki fotel - w mieszkaniu śródmiejskim siadywałam w nim, opierając stopy o ciepły piec i pochłaniając kolejne powieści. Książki książkom w końcu pomogły - kiedy zaczęłam zarabiać na własnych, mogłam wreszcie urządzić to, na co nigdy nie miałyśmy dość forsy: domową bibliotekę. Cały [uczciwie mówiąc - piwniczny] pokój w półkach! Książki w jednym rządku, a nie upchnięte kupkami. No, ale niestety, ani mamy, ani Małgosi już nie ma. Syn znienacka wydoroślał i się wyprowadził. W domu jestem ja, dwa psy, kot i książki. Pani Gosposia kiedyś je policzyła i wyszło jej cztery tysiące. Patrzcie państwo, a ja myślałam, że tylko dwa.
s. 25

Monika Szwaja - Dupersznyty ...czyli zapiski stanu szwajowego. Wydawnictwo SOL, Warszawa 2017