Uważaj na Zwierciadło Ain Eigarp...

31 grudnia, poniedziałek  Sylwester 

wschód słońca: 7.38 – zachód słońca: 16.49 

Harry Potter 

I w ten sposób również 2012 rok szczęśliwie się kończy.

Dojechał do stacji końcowej.

Z tej okazji poprosiłam Ato, żeby dał mi prezent: żeby sam wybrał, co mam dziś robić przez moje dziesięć minut.

[...]

‒ Wybrałem ‒ mówi. I podaje mi książkę Harry Potter i kamień filozoficzny. ‒ To pierwszy tom z serii. Niemożliwe, żebyś tego nigdy nie czytała. Zobaczysz, że jeśli poczytasz przez dziesięć minut, nie oprzesz się. Skończysz i będziesz chciała przeczytać inne tomy.

W porządku, dobry pomysł.

Nigdy nie miałam nic przeciwko Harry’emu Potterowi. Nawet odczuwałam bezgraniczny podziw dla Joanne K. Rowling i dla tej fantastycznej paraboli, jaka ją wybawiła z nędzy i depresji, doprowadzając do pozycji jednej z najbogatszych kobiet świata tylko dzięki sile wyobraźni.

Po prostu, wśród tych wszystkich błogosławionych i przeklętych zjawisk, które rozdzierają zasłonę ogólnej obojętności i zmuszają do otworzenia się na zbiorową wyobraźnię, zdarza się, że coś, co ci przemknie przez myśl, gdzieś tam się pęta.

Ale bez skutku. Bo myślimy o czymś innym, bo pijemy kawę, bo byliśmy w dobrym miejscu w złym momencie, w złym miejscu w dobrym momencie.

Zdarza się.

‒ Nie czytałaś jeszcze mojej ostatniej książki? ‒ zapytał mnie wielki Alberto Arbasino, kiedy miałam okazję go poznać osobiście. ‒ Szczęściara! ‒ westchnął.

Bo faktycznie najlepsze w życiu polega na wszystkich tych ciekawych doświadczeniach, jakie cię jeszcze czekają: uczę się tego dzięki grze w dziesięć minut.

Polega więc także na książkach, które wszyscy czytali, ale z jakichś nieokreślonych powodów my jeszcze nie.

Rozdział 1 Chłopiec, który przeżył

Zaczynam.

Jak przewidział Ato, już po dwóch minutach i trzech stronach wpadam w trans, któremu nie potrafię się oprzeć, kiedy budzik oznajmia mi, że dziesięć minut minęło.

Czytam dalej.

Od tajemniczych narodzin Harry’ego obserwuję go, jak rośnie w domu wujostwa, paskudnych typów, i rozumiem już, kim jest ten cieszący się złą sławą kuzyn Dudley, do którego Ato bał się upodobnić z powodu krótkich włosów.

Wreszcie wyjeżdżam z Harrym do szkoły w Hogwarcie.

Poznaję Hermionę, poznaję Rona.

Ato znów zagląda – już pora obiadu.

Proszę go, żeby mi podgrzał mrożoną pizzę; nie mogę dziś z nim zjeść.

Muszę czytać.

I właśnie kiedy przekonuję się, że nie byłoby źle przeżyć tego sylwestra w łóżku z Harrym, Albusem Dumbledorem, przerażającym Voldemortem i Hagridem, dzwoni telefon. 

[...]

Rozłączam się.

Idę do łazienki, przeglądam się w lustrze.

Koniecznie muszę umyć włosy, zacząć wyglądać nawet jeśli nie jak kobieta, to przynajmniej jak ludzka istota. Na razie jestem widmem, bladym, zaniedbanym i w piżamie. Które jeszcze przed chwilą myślało, że spędzi sylwestra w Hogwarcie, z Harrym Potterem. A tymczasem będzie w Vicarello, ze swoim mężem.

‒ Magoo, brak mi ciebie, Magoo, kocham cię. Wybacz mi, że uciekłem i wybacz mi, że wróciłem, nie mając jeszcze przemyślanych spraw. „U mnie” nie istnieje. Istnieje „u ciebie”. Istnieje tylko „u nas”. Teraz nareszcie to wiem ‒ mówię głośno do mojego odbicia w lustrze.

Bo to właśnie będzie chciał mi powiedzieć, prawda?

I dlatego chce mnie zobaczyć. I dlatego chce zacząć nowy rok ze mną.

‒ Bo dla czegóż by innego? ‒ pytam, wciąż głośno, moje odbicie.

Które mi odpowiada.

Odpowiada mi:

‒ Tak.

Odpowiada mi:

‒ Uważaj na Zwierciadło Ain Eigarp.

Odpowiadam sobie:

‒ Uważaj na Zwierciadło Ain Eigarp. ‒ Głośno.

„Zwierciadło Ain Eingarp pokazuje nam ni mniej ni więcej, tylko najgłębsze, najbardziej utęsknione pragnienie naszego serca. Ty, który nigdy nie znałeś swojej rodziny, widzisz ją całą, stojącą wokół ciebie” ‒ wyjaśnia profesor Albus Dumbledore Harry’emu Potterowi. ‒ „To lustro nie dostarcza nam jednak ani wiedzy, ani prawdy. Ludzie tracą przed nim czas, oczarowani tym, co widzą, albo nawet wpadają w szaleństwo, nie wiedząc, czy to, co widzą w zwierciadle, jest prawdziwe lub choćby możliwe”.*

Uważaj. Uważaj na Zwierciadło Ain Eigarp.

Szepczę to wciąż jak mantrę w pociągu przez całą drogę do Vicarello.

Uważaj na Zwierciadło Ain Eigarp.

* Fragmenty książki J.K. Rowling Harry Potter i kamień filozoficzny w tłumaczeniu Andrzeja Polkowskiego. 

Chiara Gamberale: Przez 10 minut. Wydawca: JK 2014, s. 181-182, przekład: Elżbieta Derełkowska

Zwierciadło Ain Eigarp - scena z filmu "Harry Potter i kamień filozoficzny"