Przejdź do głównej zawartości

W wygodnym fotelu - z książką i kawą

Szukaj na tym blogu

Hans Christian Andersen czyta...

w dniu 13.3.14

Pobierz link
Facebook
X
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Elisabeth Jerichau-Baumann (1819 - 1881) -
Hans Chrisitian Andersen czyta chorej Louise i innym dzieciom malarki
1862

cytaty o książkach i czytaniu

Pobierz link
Facebook
X
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty

Jeremi Przybora i jego wersja "Hamleta"

HAMLET O rany, jak ciemno! Co stanie się ze mną? Onegdaj zmarł tato - ojczyma mam za to I zmartwień mam nawał, bo drania to kawał. Lecz cóż to za zjawa ponura i krwawa po zamku się pęta? DUCH KRÓLA zjawia się Już mnie nie pamiętasz? Tatusia, szantrapo?! HAMLET O rany, to papo! DUCH KRÓLA Nie papo - duch jego z powietrza pustego. HAMLET Dlaczegóż to, duchu, zażywasz dziś ruchu? DUCH KRÓLA Bo muszę wyjawić, nim kury zapieją, straszliwe cierpienia, co w duchu szaleją. Twój ojczym i stryjo, a brat mój - ropucha - gdym kimał, trucizny mi nalał do ucha. HAMLET Trucizny? A skądżeż, tatusiu, to wiecie? DUCH KRÓLA Bom zaraz na tamtym obudził się świecie. I tak mnie ten oprych zakopał w grób wąski, by zaraz z królową połączyć się w związki i tronu używać z występną niewiastą! HAMLET Tfu! Swołocz, łachudra, śmierdzące plugastwo! Kur pieje. DUCH KRÓLA Kur zapiał. Dla duchów to rodzaj budzika. Pamiętaj o zemście! Ja muszę już znikać. Znika z odgło

Żeby te księgi zbłądziły pod strzechy...

O gdybym kiedy dożył tej pociechy, Żeby te księgi zbłądziły pod strzechy , Żeby wieśniaczki, kręcąc kołowrotki, Gdy odśpiewają ulubione zwrotki O tej dziewczynie, co tak grać lubiła, Że przy skrzypeczkach gąski pogubiła, O tej sierocie, co piękna jak zorze Zaganiać gąski szła w wieczornej porze, Gdyby też wzięły na koniec do ręki Te księgi, proste jako ich piosenki! A przy stoliku drzemiący pan włodarz Albo ekonom, lub nawet gospodarz, Nie bronił czytać i sam słuchać raczył, I młodszym rzeczy trudniejsze tłumaczył, Chwalił piękności, a błędom wybaczył. Tak za dni moich, przy wiejskiej zabawie, Czytano nieraz pod lipą na trawie Pieśń o Justynie, powieść o Wiesławie. I zazdrościła młodzież wieszczów sławie, Która tam dotąd brzmi w lasach i w polu, I którym droższy niż laur Kapitolu Wianek rękami wieśniaczki osnuty Z modrych bławatków i zielonej ruty. Adam Mickiewicz: Pan Tadeusz , fragment Epilogu . Wydawnictwo "Alfa", Warszawa 1988, s. 385-386;

Poszedłem do lasu, wybrałem bowiem życie z umiarem...

Okładka "Nagle w wejściu do jaskini pojawiła się oświetlona blaskiem księżyca twarz pana Keatinga. - Pan Keating! - krzyknęli zaskoczeni. Charlie szybko schował za plecy szklaneczkę i butelkę po winie. - Przypuszczałem, że was tu znajdę - powiedział Keating. - Moi drodzy, nie wolno zwieszać nosa na kwintę. Neil by na to nie pozwolił. - A może byśmy na jego cześć odbyli specjalne spotkanie „umarłych poetów”? - zaproponował nagle Charlie. - Kapitanie, czy poprowadziłby je pan? Chłopcy przyłączyli się do niego gorąco. - Sam nie wiem... - wahał się Keating. - Bardzo prosimy, proszę pana... - nalegał Meeks. Keating spojrzał chłopcom w oczy. - No dobrze, ale to będzie króciutkie spotkanie - ustąpił. Zastanowił się przez chwilę, a potem wypowiedział formułę otwarcia. - „Poszedłem do lasu, wybrałem bowiem życie z umiarem... Chcę żyć pełnią życia. Chcę wyssać wszystkie soki życia! By zgromić wszystko to, co życiem nie jest, i by nie odkryć tuż przed śmiercią, że ni

Obsługiwane przez usługę Blogger