Czytanie to jedna z prawdziwych radości życia

Okładka

"Panna James z błyskiem w oku nachyliła się do przodu. Nicky także się pochyliła.

- Chcę się nauczyć nurkowania - szepnęła dyrektorka.

- Och! - wyrwało się Nicky.

- Oczywiście nie uczą tego na lokalnym basenie. - Ponownie się oparła na krześle. - Wyprzedzam swoje czasy. Podobnie jak przede mną moja matka. Może lepiej najpierw zapiszę się na jakiś kurs pływania dla zaawansowanych. No i mam do przeczytania mnóstwo książek. To jedna z rzeczy, na które dyrektorka nigdy nie ma czasu.

- A! - powiedziała Nicky.

- Ach, czytanie. - Panna James westchnęła rozmarzona. - Czytanie jest cudowne. To jedna z prawdziwych radości życia, nieprawdaż? A jednak jak często z niej korzystamy? Uczymy nasze dzieci, jak opanować ten nasz nadzwyczajny język, język Chaucera, Wordswortha, Szekspira... a potem jako dorośli nie czytamy książek. A ty? Czy ty czytasz?

- Mm... - Chryste, jaka była prawidłowa odpowiedź na to pytanie? Usłyszała przed chwilą, że dyrekcja nigdy nie ma czasu na czytanie.

- Oczywiście - ciągnęła panna James - czytasz książki pod kątem pracy, ale czy starcza ci czasu, żeby poczytać dla siebie? Czytać dla własnej, czystej przyjemności? Pogimnastykować te małe szare komórki? Oderwać się! Puścić wodze fantazji! Wejść w głąb czyjegoś umysłu! I tu mogę uchylić rąbka tajemnicy. Mój Boże! Ostatnią książką, którą czytałam, była pierwsza część Harry'ego Pottera. Nikomu o tym nie mów. Szokujące, nieprawdaż? Szokujące. - Przechyliła nieznacznie głowę i posłała Nicky delikatny uśmiech. Zresztą, o czym to mówiłyśmy? - zapytała życzliwie. - Ależ ja się rozgadałam!"

Melissa Nathan: "Nauczycielka". Albatros, Wydawnictwo A. Kuryłowicz, 2008, s. 365-366, tłum. Beata Barszczewska