Antoni Słonimski: "Gdy dom Boyów wspominam..."

Antoni Słonimski (1895 - 1976)

"... Gdy dom Boyów wspominam w najczulszej przyjaźni,
Pierwsza rzecz, którą czuję, to jest zapach łaźni.
Bo na dole w tym domu z dzieciństwa znajome
Mieściły się kąpiele i łaźnie Fajansa.
Wchodziło się w oparach przez schody dość strome
Do mieszkania, gdzie zwykłe sobotnie seansa
Gromadziły przyjaciół, pisarzy, aktorów
W gwarze rozmów i żartów, dyskusji i sporów.

W korytarzu ogromna stoi ciężka paka
I pod ścianą w jadalni - skrzynia wpółotwarta.
W nich dobytek domowy: przekłady Balzaka,
Diderota, Pascala, Moliera, Descartes'a.
"Słówka" cienkie i grube, "porachunki" Fredry,
Książki, od których w Polsce trzęsły się katedry.

Tu najbliższa rodzina: "Ojciec Goriot" stary,
"Kuzynek Pons" poczciwy i "Kuzynka Bietka".
Romans czuły z Odettą, flirt z "Panią Bovary".
Samych tylko przekładów była z górą setka.
Tak wyglądało z bliska, głupio przyczepione
Do wielkiej pracy Boya, "życie ułatwione".


[Fragment gawędy poetyckiej "Popiół i wiatr" pisanej w Londynie w latach 1940-41]

Okładka

Antoni Słonimski: "Gdy dom Boyów wspominam...". W: "Wiersze o książkach". Czytelnik, Warszawa 1964, s. 45