Bodil Malmsten: "Ostatnia książka z Finistère" (1) i Vladimir Nabokov

Okładka

O tej powieści przeczytałam na blogu Lirael. Recenzja nie jest pochlebna, ale po książkę sięgnęłam niezwłocznie, żeby odszukać wspomniane przez Lirael diamenciki, fragmenty dotyczące pisarzy. Oto pierwszy z nich, bohaterem jest Vladimir Nabokov:

   "Vladimir Nabokov jest jednym z genialnych pisarzy, których nie chciałabym naśladować.

   Nie podoba mi się styl Nabokova, ciężki od porównań i metafor, jego aliteracje – dull as delirium, irytuje mnie jego miłość własna, techniczne majstersztyki utrudniające czytanie i nawet jego tak zwane arcydzieło Lolita.

   Gdybym potrafiła, pisałabym tak niepodobnie do Nabokova, jak tylko się da.

   Zahartowałabym swój styl, utwardziła go – twarde fakty, twardy tekst.

   Żadnych przymiotników, żadnych kwiatków.

   Porównań, metafor, ironii, podtekstów.

   Żadnej ekwilibrystycznej filozofii na temat codziennych zjawisk i rzeczy – żadnych udziwnień.

   Gdybym potrafiła, to, co piszę, byłoby zmrożone, twarde.

   Skalne.

   Twarde jak kamień.

   Ale podtrzymujące ruch, który podobno jest w kamieniu.

   Gdybym potrafiła ją napisać, moja powieść erotyczna byłaby jak nieoszlifowany diament, mający swoją wartość bez upiększeń.

   Ale nie potrafię.

   Pomimo niechęci do Nabokova mam większość jego książek i wynika to – wbrew temu, co mówię o grupach i mentalności grupowej – z faktu, że jestem zwierzęciem stadnym.

   Nabokov to pisarz, którego powinni czytać pisarze  – a zatem, przeczytałam Nabokova."

Bodil Malmsten: "Ostatnia książka z Finistère". Wydawnictwo Literackie, Kraków 2011, s. 119-120, tłum. Jan Rost